Maaltijd: Hamburger Deluxe
Duur film: 2u 56min
Regisseur: Federico Fellini
Cast: Marcello Mastroianni!, Anouk Aimée!
Korte inhoud: Ja, dit is onze favoriet van grootmeester Fellini! Je moet deze film sowieso minstens 100 keer in je leven hebben gezien, dus begint er maar aan bij ons. Voor fans (waaronder ik ook) fan van La Grande Bellezza. Je zal in La Dolce Vita wel zien waar hij zijn inspiratie haalde.
(Alé ie heeft eigenlijk veel gestolen volgens mij, ma bon, dit terzijde.)
La Dolce Vita (Het Zoete Leven) is een iconische Italiaanse film uit 1960, geregisseerd door Federico Fellini. De film is een mijlpaal in de cinema en wordt beschouwd als een van de grootste films aller tijden. Het is een satirisch, maar ook melancholisch portret van de decadente Romeinse samenleving in de jaren ’50, gezien door de ogen van een cynische journalist.
De film volgt Marcello Rubini (gespeeld door Marcello Mastroianni), een roddeljournalist die zich door de nachten van Rome beweegt, op zoek naar sensationele verhalen, maar ook naar betekenis en vervulling in zijn eigen leven. Marcello beweegt zich in kringen van aristocraten, filmsterren, kunstenaars en andere flamboyante figuren die de Italiaanse hoofdstad bevolken. Terwijl hij van feest naar feest gaat en zijn dagen vult met oppervlakkige escapades, wordt hij steeds meer geconfronteerd met de leegheid en de morele verval van het leven dat hij leidt.
Een van de meest iconische scènes uit de film is die waarin de Zweedse actrice Anita Ekberg, die een filmster speelt, in een avondjurk de Trevifontein in stapt, met Marcello die haar bewonderend volgt. Deze scène, en de film in het algemeen, symboliseert de verleiding en schoonheid van het hedonistische leven, maar ook de leegte en het gebrek aan echte diepgang die erbij horen.
La Dolce Vita is zowel een kritiek op de oppervlakkige glamour van beroemdheden en de media als een existentiële zoektocht naar betekenis in een veranderende wereld. Fellini maakt gebruik van een episodische structuur om verschillende momenten en personages uit het leven van Marcello te tonen, wat resulteert in een caleidoscopisch beeld van de Romeinse high society.
De film werd geprezen om zijn innovatieve cinematografie, schitterende zwart-witbeelden en de meeslepende manier waarop Fellini het gevoel van vervreemding en moreel verval vastlegt. La Dolce Vita won de Gouden Palm op het filmfestival van Cannes en blijft een tijdloos meesterwerk dat nog steeds invloed heeft op filmmakers en cinefielen wereldwijd.
